Verdriet aan het einde van de dag.

Weer een nieuwe dag..
Ik begin het met een lach, maar ik weet dat het veranderd aan het einde van de dag in een traan van pijn en verdriet.
Maar 's avonds in me bed is er niemand die het ziet.
Zou het liefst een arm voor de troost om me heen willen hebben.
Maar erom vragen doe ik niet, is er dan echt niemand die het uitzichzelf ziet?
Die het ziet dat ik steeds verder in elkaar zak en kapot ga..
Het liefst zou ik naar een plek gaan waar het veilig en donker is, ben ik dan op aarde nog géén gemis?