vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Spockelkind
Spockelkind
Spockels poezenogen
keken me zo trouw aan
Alsof ze wilde vragen;
laat je me nu gaan
Spockels poezenogen
zo moe van alle pijn
bleken te willen zeggen;
bij jou vrouw was het fijn
Spockels poezenogen
voor jou wordt het nu nacht
vrouwtje zal bij je blijven
Dag Spockelkind, slaap nu maar zacht
Margreet
Reacties op ‘Spockelkind’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!