Een plekje geven

Een druppel schuld
Valt op mijn schouder
Een traan erbij
Maakt het compleet
Ik weet niet meer
Wat ik moet denken
Wat ik moet zeggen
Om te verklaren wat je deed

Maar het lijkt me dat ik het moet vergeten
En je een plekje moet geven in mijn hart
Net als je had toen
Je nog leefde
En ik nog van niets wist
Ik ben gewoon uit het oog verloren
Waar het toen om ging

Want je bent mijn vader
De liefste die ik ken
En als ik aan je denk
Gaat er zoveel door mij heen
Zoveel waar ik niet aan moet denken
Zoveel dingen waar ik toch niets aan heb
Zoveel keuzes die ik toch zelf moet maken
Dat valt me zo zwaar
Ik wou soms gewoon
Dat ik nog even met je kon praten
En je even tegen me zei
Dat ik het wel alleen aan kan

Er moet een last van mijn schouders vallen
Vergeten en vergeven is vereist
Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven
Dat je tegen me hebt gelogen
Mama had gewoon gelijk
Maar als ik terug kijk
Het waren zware tijden
Voor ons allemaal
Maar er is nooit een keer geweest
Dat je zei ik kan niet komen
Je dochters kwamen altijd op de eerste plaats

Toen werd je ziek
En we lieten je echt geen dag meer alleen
Toch verliet je ons ineens
Zonder afscheid te nemen
Dus nu kan ik je nooit meer zeggen
hoeveel ik van je hou
Nu ben ik je voorgoed kwijt
En ergens diep van binnen hoop ik
Dat er leven is na de dood
En dat je toch nog
Over mijn schouder mee kan kijken
Naar alle dingen die nog gaan gebeuren
Keuzes die ik moet maken
En ik hoop dat je dan toch
Een beetje trots op me bent