Verborgen
Ik verberg mijn ogen achter donker glas
Bang dat iemand mijn gevoelens ziet
De pijn op mijn lichaam leest die ik bekras
Ik wil het verborgen houden, mijn verdriet
Ik draag mijn gevoelens overal naar toe
Zowel de pijn als het verdriet dat ik heb
Ik moet er altijd mee lopen al ben ik moe
Mijn eenzaamheid is echt en niet nep
Ik voel de angst van eenzaam zijn altijd
Ik zie geen kleur meer in het leven
Misschien heb ik hiervan wel spijt
Hopelijk duurt deze pijn maar even
De pijn is intens ik voel haar altijd
Ik kan niet leven met dit gevoel
Ik zou wel willen springen zonder spijt
Is er dan niemand die snapt wat ik bedoel

Ingezonden door
Geplaatst op
03-06-2011
Over dit gedicht
Na het lezen van een bericht/artikel over eenzaamheid onder jongeren en de gevolgen hiervan heb ik dit gedicht geschreven.
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Eenzaam Gevoelens Intens Pijn VerdrietReacties op ‘Verborgen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!