vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Enkel mezelf
Verschrompelde vellen papier en inkt.
Telefoon vastgeklemd in de hand.
Toets, piep, bel… nee niets.
Draaien, keren, trappen maar niet slapen.
Geen rust
Nooit rust
Maar daveren beven en bonken van verlangen zonder doel, zonder... jou
flitsen kronkels en spinsels
zo hevig, zo geweldadig
maar onzichtbaar.
Waarom? hoe? en nu? als?
Had ik maar!
kon ik maar terug…
Geen oplossing
geen verlichting
Enkel zelfmedelijden…
Enkel mezelf
Ingezonden door
Geplaatst op
02-06-2011
Over dit gedicht
Ondanks tijd ruimte en spijt. Nog steeds jij, altijd jij...
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 2 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid Liefde Spijt VerdrietReacties op ‘Enkel mezelf’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!