Ik lag stil op jou bed

Het is moeilijk te begrijpen,
Wat ik voor je voel.
En als ik zeg: ‘ik hou van jou’
Weet jij toch wel wat ik bedoel?

Ik lag zo stil op jou bed,
Ik voelde het geluk.
Totdat jij er naar vroeg.
Toen knapte er weer iets,
Het maakte iets in me stuk.

Jij kon er niks aan doen.
Jij kon alleen maar raden.
En jij gaf mij die zoen,
Het leek alsof ik hem had verraden.

Jij kwam steeds iets dichterbij,
Ik schudde zachtjes nee.
En ik weet, je was niet blij.
Maar wat moest ik er anders mee?

Ik durfde niet,
Na alles wat er was gebeurd.
En er heeft nooit iemand naar me om gekeken.
Ik heb al die tijd zoveel getreurd.

Stil zat ik weer op mijn kamer,
Niemand om me heen.
Het leek alsof ik een muur had gebouwd.
Geen muur van glas, maar een muur van steen.

Niemand kon mij ooit nog raken,
Niemand deed mij ooit nog pijn.
Ze bemoeiden zich teveel met mijn zaken.
En dat was kut, en voelde gewoon niet fijn.

Daarom ging ik bouwen,
Een muurtje om me heen.
Zodat niemand mij nog kon vertrouwen.
Ik voelde me toch altijd al alleen.

Telkens voelde ik die stekende pijn,
Ergens binnenin.
En als hij vroeg: ‘mag ik even bij je zijn?’
Zei ik: ‘ik heb nu geen zin’.

Totdat die dag kwam dat ik hem voor het eerst zag.
Je straalde van blijdschap en geluk.
Ik voelde dat je naast me lag.
Mijn dag kon niet meer stuk.

Het is zo fijn om te weten,
Dat er iemand van je houdt.
Zodat ik me niet meer vast keten.
Maar dat ik je nu vertrouw.

Schatje, onze dagen zijn nog niet voorbij.
Het liefst wil ik elke dag bij je zijn.
En jij moet echt even weten,
Dat ik je nooit ga vergeten