Levensdraad

elke slag van dit hart
trekt een komen en gaan
aan de rafels van mijn ziel
maar leegte, niet wrijving
tast dit levensgaren aan

hoe weinig verwoven
de draden van mijn leven
eenzaam, naakt, kaal
te lang alleen gebleven
wil delen wat me raakt

met vriend, familie, vijand
ooit in tijd vervlochten
van nabijheid en frictie
resteert weinig warmte
in deze kille krochten

door afstand en idolen
theorie-liefde vervangen
in valse goedheid keerde
ik waarheid beide wangen
ging gevoelloos dood

hoe snel zijn onze levens
in die tijd toch ontrafeld
genadeloos vervreemd
hoe zelden nog getafeld
en toen de grootste fout

uit misplaatst vertrouwen
schonk ik mijn lief mijn leven
liet aan haar de draad die
ikzelf had moeten weven
raakte alles in de knoop

hoe kon ik verlangen
van een sterfelijk mens
mijn leven te regelen
volgens mijn eigen wens
op haar vestigen mijn hoop?

hoeveel tijd rest mij nog
nu ik poog te herstellen
die draden van weleer
te mailen, opzoeken, bellen
waar ik ooit afstoot?

wil zijn een tol die spint
op een plek, niet ver van huis
maar door wind gedragen brengt
mijn werk, dit licht vruchtpluis
mijn verblijfplaats steeds te ver

hoop eens te geraken op
dit web dat ik nu ga spinnen
met draden van echte liefde
in aanwezigheid te beginnen
met aandacht vastgeknoopt

dan wrijven onze levens
word ik in warmte gedoopt
van invoelende betrokkenheid
waar tijd en plaats ons noopt
onszelf ook echt te geven

elke slag van dit hart
trekt dan een komen en gaan
aan de levensdraad van mijn ziel
waar de twijfel van de romanticus
hoop vindt in jouw bestaan