Hij stormde op me af

Beneden hoorde ik de deur dicht slaan.
Het was zover, ik had het weer gedaan.
Ik moest stoppen met huilen,
maar het was al te laat.
Nu kon ik nergens meer schuilen.

Hij stormde de trap op naar boven,
Mijn hart stond vast achter in m’n keel.
Het werd zwart voor m’n ogen.
Ik dacht: ‘laat hij nog wat van me heel?’

Toen ik m’n ogen opende,
Was alles alweer voorbij.
Maar toen wist ik het zeker.
Dit kan zo niet langer,
Dit is het einde van jou en mij.

Nooit durfde ik erover te praten,
Bang dat niemand me zou geloven.
Maar het is klaar nu.
Ik heb mezelf te lang voorgelogen.

M’n gevoel zit heel diep binnen in me.
Ik heb het helemaal weggestopt,
Niemand krijgt wat uit me.
Al m’n gevoelens heb ik opgekropt.

Ze proberen alles uit me te krijgen.
En hoe graag ik het ook wil.
Het lukt me niet, het is zo moeilijk.
Maar in m’n eentje was het altijd zo stil.

Nu krijg ik hulp, en pak ik het niet aan!
Waarom ben ik zo dom?
En heb ik ze hun gang laten gaan?
Ik kan wel wachten, maar de tijd is om.
Ik heb 3 weken om na te denken.
Over wat ik mijn ouders voor geluk kan schenken.
Ik weet dat het niet veel is.
Maar dat ik ook niet mijn gedachten wis.

Ik voel me soms zo eenzaam en alleen.
Terwijl zij er last van heeft,
Ze voelt het aan,
De energiestromen om haar heen.

Ze zegt wel: ‘jij kan er niks aan doen’.
Maar zo voelt het niet.
Want ik blijf dan nog wel lachen.
Maar binnenin me, zit nog heel veel verdriet.

Er komt een dag,
Dan moet alles toch over zijn?
Want nog langer wachten kan ik niet.
Dat doet mij teveel pijn.

Deze kleine stukjes tekst,
Betekenen heel veel voor mij.
Het is verdrietig,
En maakt me helemaal niet blij.

Maar toch voel ik me nu wat beter.
Ook al heb ik niet zo veel verteld.
En 1 ding weet ik zeker.
Mijn liefde voor hem,
Is niet meer het enige dat telt.