Ik kan niet zo hard spreken als mijn hart

Ik kan niet zo hard spreken
als mijn hart dat naar mij doet
het is niet een geval van niet durven
niet wonderen, niet uiten , hoewel dat moet

De enige die mijn gevoel kan zien is de maan
en natuurlijk mijn hart, kent mijn gevoel
het gevoel van binnen, wat niet te bevatten en te uiten valt
nee, naar niemand kan ik in woorden vertellen wat ik bedoel

Mijn hart zit dicht, als een roos die nooit open zal gaan
het blijft alleen in mij opgesloten
De emotie die bij de tijden veranderen, en niet worden verwerkt
hebben de laatste jaren voor mij besloten

Omdat ik me zelf nog wel eens afvraag waarom het zo moeilijk is om te zeggen hoe en waarom
Ze dwalen nogsteeds door mijn hoofd
ze zullen altijd herinnert worden
tot het eigen vuur in mijn hart wordt gedooft

In de vorm van poëzie komt mijn hart naar buiten.
omdat mijn hart zich automatisch zich laat uiten
op de streken met mijn pen
doordat mijn hart dit schrijft, kan ik lezen wie ik werkelijk ben