Mond met warmend rood

jij was mijn havik
ik jouw prooi
je ogen licht fixerend
dodend mooi

je greep mij
toen ik kwetsbaar was
mijn wil gebroken maar nog
lachend naast je zat

jouw ogen lazen regels wit
die zwart het rood van liefde gaven
ik wilde langer blijven om met jou
een echt gedicht te schrijven

jij bent gevlogen
mond met warmend rood
ik reed naar huis en
voelde liefde langzaamaan
veranderen in stukjes dood