Ik verberg mijn verdriet

In mijn hart
is het onrustig
Vecht ik tegen al mijn pijn
Maar mijn masker is een glimlach
Zo erg zal het dus niet zijn?

Diep van binnen
huil ik tranen
Bakken vol van stil verdriet
Niemand zal dat vast vermoeden
Want mijn tranen zien ze niet.


Hoe ik vecht
laat ik niet merken
Daar voel ik me beter bij
Dat is het stukje van mezelf
Dat ziet een ander niet van mij.

Zo is het vaak
Met heel veel mensen
Ze lijken sterk, maar men vergeet
Dat diep verborgen voor een ander
Vaak meer schuilt dan een ander weet.


Toch voelt het goed
Om zó te knokken
Het geeft me kracht, dat is mijn doel
En ach, de liefste mensen om mij heen
Die weten heus wel wat ik voel!


Een stille blik
Een aai, een woord
Het geeft mij troost en kracht
Waardoor dat wat verborgen ligt
Een beetje wordt verzacht