petrus

soms lijkt het echt gewoon te moeilijk om door te gaan,
voelt het alsof ik niet meer op mijn benen kan staan.
neergedrukt door het gewicht van mijn eigen leven,
bijna bereid om alles gewoon op te geven.

soms dan wil ik zelf ook niet meer kan het gewoon niet,
vraag me dan af of er niemand is die dat eens ziet.
ik zou zelf nooit de sprong voor de trein durven wagen,
maar wel mezelf van de aarde kunnen wegvagen.

mezelf verplaatsen zodat niemand me kan vinden,
niemand behalve die paar zijnd mijn beste vrinden.
want hun wil ik ten koste van alles nooit meer kwijt.

rotsen in de branding, als ik niet meer vrolijk zing.
zelfs toen mijn leven hier aan een zijden draadje hing.
jullie wil ik nooit meer kwijt, maar dat leert me de tijd.