Vretende Pijn
Weet niet wat ik het is
Ik tril zonder dat het koud is
Heb een drukkende pijn
Rond mijn ogen, mijn voorhoofd, wat zou het zijn?
Is het de pijn van mijn gebroken hart?
Ik ben prikkelbaar als de punten van de pijlen op de dart
Ik voel me zo raar en weerloos
Ik voel mij hier zo zinloos
Ik sta op en draai weg zo ineens
Ben ineens niet meer zo beens
Ik voel mij trillen, beven
Kan niets meer geven
Mijn leven is sinds die ene dag een en al aanval
Ze spelen met mijn gevoelens tot ik neerval
In de stilte, de diepte van de grote zee
Ik moet het zeggen, het woord nee
Het lukt niet meer, wat gebeurt er?
Ben ik nu al op et laatste punt, zo ver?
Is mijn leven bijna gedaan?
Ik weet niet waar ik kan staan
Mijn voeten vinden de grond niet meer
Mijn hart, mijn lichaam doet zo’n zeer
Ik word zomaar van de wereld weg geplukt
Ik krijg geen kans, denkend dat het mij niet lukt
Ik voel mijn hart beginnen bloeden
De pijn is niet meer te behoeden
Ik kan niet anders dan alles opgeven
Kan niet meer zelf op mijn eigen leven
Ik voel mij stillejtes wegzweven
In de ijzige kilte van de kou
De dood die ik altijd wou
De pijn van de ijzige kou
De enige pijn die mijn hart overtreft
In de hoop dat mijn haat niemand anders treft
Ik krijg mijn gewenste dood
De wens van mijn dood, mijn lot, die nood
De dood in de kou van de ijzige kilte
De nood om te sterven in eeuwige stilte
Reacties op ‘Vretende Pijn’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!