Haat en teleurstelling

Ik haat het als je me negeert,
ik haat het dat je je rug naar me keert.
Ik haat het dat ik nu weet hoe werkelijk je bent,
ik haat het dat je totaal mij niet kent.

Ik haat het als ik het gevoel krijgt dat je niks om me geeft.
Ik haat het dat je zogenaamd medelijden hebt met mij,
terwijl je totaal niet met me meeleeft!
Ik haat het dat je weet hoe je mij het hardst moet nacken,
ik haat het dat je weet hoe je het voor elkaar krijgt om mij dieper door de grond te laten zakken.

Ik haat het dat je niet weet hoe ik over je denk,
ik haat het dat je denkt dat je zoveel voor me bent.
Ik haat het dat je denkt dat je er voor me bent wanneer ik je nodig heb,
ik haat het dat het niet tot me doordringt, ik hou mezelf voor de gek!

Ik haat het dat je niet eens komt kijken naar mijn optreden,
en ik, ik moet maar steeds meer blijven geven, wil ook niet meer
met dezelfde haat leven.

Ik raak teleurgesteld van die dingen die ik daar op noem,
in het kort gezegd, ik, ik raak teleurgesteld in jou.