Eenzaamheid

Eenzaamheid, dat is wat ik voel als ik naar haar foto kijk.
Hoe heeft ze ooit kunnen denken dat dit juist was, dat ik zonder haar kon?

Verdriet voel ik, gemengd met pijn.
Huilen is wat ik doe, zakdoeken verbruiken.
Alsof ik depressief ben.

Wat moet ik pakken, de schaar of het mes?
Snerpend voel ik de pijn maar dit is beter dan de andere pijn.

Langzaam drijft de zelfmishandeling weg, tot dat ik haar in de ogen kijk.

Niet doen! zegt ze.
Maar het is al te laat.
Ik heb haar voetsporen nu eindelijk gevolgd.