gevangen in mijn eigen cel

Langzaam gaan mijn ogen open.
ik ontwaak uit mijn dromen.
om te hopen dat ze ooit uit zullen komen.
ik doe me best deze droom niet meer te vergeten.
maar uiteindelijk zal ik het toch niet meer weten.
langzaam sta ik op en laat ik mijn voeten en benen weer bewegen.
ik kijk uit me raam, het leven daar gaat gewoon verder.
niemand geeft aan mij gehoord.
ik zit hier helenmaal alleen met deze gruwelijke tralies om me heen.
bang dat ik hier mijn hele leven moet leven.
helenmaal alleen.