Sprakeloos

Ik sta erbij en kijk ernaar,
zoveel wat ik zou willen doen
Maar ik kom niet verder dan een zoen.
Frustratie ten top , een ware marteling
Groot houden, sterk zijn en vooral niks doen.
Niks denken of zeggen en laten zien,
Ze kijken dwars door je heen misschien.
Thuis op de bank, niemand die kijkt,
Emoties en tranen niet langer de baas blijkt.
Een vlucht in je armen, blik op oneindig
Even vergeten aan wie ik dacht.