Het bedrogen vertrouwen

Deze herinnering is van een jongen
En niet van mij
Die ik wel met me mee draag

Elke keer weer als hij me ziet
Lijkt het alsof hij geniet
Om mij te slaan

Maar als ik iets doe
Beland ik in een gesloten kooi
Vastgeketend aan elke poot

Hoeveel ik ook miauw
Ik mag er niet uit
En als ik eruit mag, vlieg ik door de ruit

Elke keer, telkens weer
slaat hij mij
Dat maakte hem blij

Ik stierf aan dit verdriet
Aan hem
Die ik nooit vertrouwen kon