vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Mijn laatste toeverlaat
zijn handen zijn
van hout het stoffen lijf
lijkt eeuwenoud
geknakt ligt hij
te wachten op
de eerste die hem ziet
met opgewekte ogen
een blijde lach maar ook
vaak tranen van verdriet
hij was mijn kameraad
we deelden alles samen
mijn laatste toeverlaat
ik heb hem opgepakt
wil hem nooit meer kwijt
mijn jeugd in onafscheidelijkheid
wil melker
31/03/2011
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Ingezonden door
Geplaatst op
31-03-2011
Geef uw waardering
Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Herinneringen JeugdReacties op ‘Mijn laatste toeverlaat’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!