In groeven van je huid

ik orakel labyrinten
spoorloos zonder hinten
spreek alleen met zon
en wolken om me heen

de hemel is gesloten
de ruimte is te groot
maar ik ben vastbesloten
een weg te vinden uit de dood

handen reikten
trokken terug omdat de hitte
te intens was om te leven
ze keerden mij de rug

nog zie ik je lach
ogend naar de horizon
herinner ik me hoe het was
en in genieten niet meer kon

ik ben verdwaald
in groeven van je huid
je geweten is nu schoon mijn
liefde streelt niemand er meer uit