gestoord van mezelf!

Mijn leven bestaat uit haat,
Ik ben totaal doodgepraat.
Niemand die nog van me houdt,
Maar dat nieuws is al oud.
Waarom negeren ze me altijd?
Geef ik ze te weinig vrijetijd?
Niemand wil me nog,
Dit is pure zelfbedrog!
Waarom ik nog leef?
Omdat ik niet graag opgeef!
Ik wil hem niet in de steek laten,
Dat zou ik mezelf ook nooit afpraten.
Maar toch wil ik dood,
Ook al klinkt het zo idioot.
Weg uit mijn leven is mijn grootste wens,
Maar niet al te ver over mijn pijngrens.
Opzettelijk doe ik mezelf pijn,
Waarom moet ik nou toch zo zijn?
Mijn armen vol met littekens,
Je ziet het zelfs onder de dikke dekens.
Afscheid nemen vind ik moeilijk,
Maar dat is wel begrijpelijk.
Ik ga dan wel zonder iets te zeggen,
Misschien wel een briefje neer leggen.
Mijn noodkreet naar hulp,
Interesseert zelfs geen ene tulp!
Ik ben totaal niet bruikbaar,
Dus ik ga nu maar.
Dag, doei, tot ziens, vaarwel,
Mijn geheugen zit helemaal knel…