De Cel In

Als een vogel uit de vrije lucht
Ervaar ik en onder ga ik hier mijn tucht.

Het begon met veel verbijstering... veel verzet..
maar er was toch die (hier) op je let.

De dagen en nachten volgen langzaam na elkaar,
elk moment, elk uur en dag, is en blijft zwaar.

Niemand gelooft mijn verdriet...
Niemand die mijn diepe tranen ziet.

Geen enkel woord van mij wordt nog geloofd,
maar mijn Liefde (voor mijn Liefde!) is allang niet gedoofd.

Mensen: ''Ik hou van haar... dat doe ik (nog) echt waar!
Nee: ''Je bent een leugenaar, een gevaar... meneer de Egyptenaar.

Weer de cel in... tussen de muren, alleen verlaten
Leef met je pijn... niemand wil iets horen..niemand wil praten.

Niemand weet hoe ik me voel...
Niemand weet wat ik bedoel.

Bij de politie en rechter(s) kon ik me niet uiten
Veel gevoelens uit schaamte komen niet naar buiten.

Ik kon niet praten, ik kon niet zwijgen
Ik wist niet wat ik had... of wat ik zal krijgen.

Op die momenten voelde ik echt geen waarde
Ik wilde liever dood... verdwijnen van deze aarde.

En wat als zij (jij, mijn Liefde) daar zal staan?
Mijn hele wereld zal zeker (nog meer) ondergaan.

Nee, ik wil zo'n dag absoluut niet...
Ik heb al genoeg pijn en genoeg verdriet.

Hoe kan ik dan mijn Liefde in de ogen weer kijken?
Hoe kan ik het voorkomen of misschien laten blijken?

Kan het misschien via de telefoon of een brief?
Zeg het nou Liefde... zeg het mijn Lief!

Met jou kon ik/mocht ik niet (meer) oud worden
Nu wil ik het ook niet weten of horen, zulke woorden.

Mijn naam staat nu al in de zgn register
laat me de rest dan aub behouden... mijn Liefde van gister.

Nee mijn zonneschijn, mijn liefde voor jou leeft ook morgen...
Die leeft voort in mijn hart... heel diep (en ook) opgeborgen.

Mijn liefde voor jou blijft (ondanks alles) voor altijd bestaan
Sorry mijn mooie meid... het Spijt me voor wat ik je/ons heb aangedaan.

Het Spijt me heel erg voor jou....
maar ik sta er zelf alleen in de kou!


Vergeet niet zonneschijn
Ik hou veel... ontzettend veel van jou.