Kanker

Ingevallen oogkassen,
ogen waar de tranen in glinsterden,
een hoopje ellende,
ineengedoken in een stoel.

Gedachten ver van hier,
denkend aan wat komen gaat,
een hele toekomst weggevaagd,
stilte, alleen stilte...

Ik wilde je zeggen:
"kom op, je overleeft het wel,
we steunen je allemaal...",
maar er kwam niets uit.

"1 kleine kloot-virus"
is het enige wat jij mompelt,
onderwijl het gezicht van mij afwendend,
je tranen wegvegend.

Maar ik voelde je pijn, je angst,
je ontkenning en je hoop,
wachtend op een wonder,
hopend op een boze droom.

De telefoon gaat over,
je vrouw aan de lijn,
vragend naar de uitslag,
ik pak hem uit je hand,
jij kan niet meer pratend,
te confronterend, te pijnlijk.

Ik mompel door de telefoon:
"we zijn zo thuis"
hang gauw op en doe hem uit.
Stilte, doodse stilte...

Ik pak je schouder,
vastberaden knijp ik erin,
"we gaan samen knokken"
fluister ik je toe,

...5 maanden later ben je dood...