Het licht aan het eind van deze duistere tunnel

Ik heb een hele moeilijke tijd.
Maar ik ga verder niet in op alle narigheid.
Ik zie je denken: “Waarom niet? Nu wil ik het ook weten!”
Maar ik wil het vergeten!
Het doet me pijn en het gaat maar door.
Ik voelde me jaren rot, nu ga ik er weer voor.
Dit gedicht moet positief zijn en niet worden verpest.
Door wat er nog van mijn depressiviteit rest.
Een prachtig boek heb ik gelezen
Het heeft mijn innerlijke wonden een beetje doen genezen.
Ik zag weer hoop voor mezelf.
En het onderspit is niet langer wat ik delf.
Ik word sterk en ga er met alles wat ik in me heb tegenaan.
Ik laat mezelf nooit meer terug naar die diepe put gaan.
Die put die me bijna heeft doen verdrinken.
Waar ik keer op keer net op tijd uit heb kunnen klimmen voor ik levens heb doen verminken.
Zelfs vanochtend wou ik er nog een einde aan maken.
Maar dat boek heeft heel wat in me weten te raken.
Ik heb weer hoop, nieuwe hoop, hoop sterker dan ooit.
Ik zie mezelf voor me als ik weer gelukkig ben, dat kon ik eerst nooit.
Als ik gelukkig ben, als ik weer ga sporten, als ik op school weer goede cijfers haal.
Als ik het gymnasium afrond en niet meer faal.
Niet meer faal in de ogen van mijn ouders,
Niet meer faal in de ogen van mijn zus,
Niet meer faal in de ogen van vriendinnen,
Niet meer faal in de ogen van anderen,
En niet meer faal in de ogen van mezelf.

Dan zal ik een mooi, sportief, welgemanierd en geliefd mens zijn.
Dan hoef ik niet meer te doen alsof, dan wek in geen schijn.
Ik hoef niet te doen alsof ik blij ben, nee niet meer.
Dan hoef ik niet te liegen dat het gaat, keer op keer.
Ik zeg het nog wel, maar er zit geen schijn meer achter dat masker van mijn.
Want dat is de waarheid, dat is wie ik dan zal zijn.
Ik ben een liefdevolle vrouw, moeder en baas voor mijn honden.
Ik ben dan gelukkig en zal zorgen dat mensen me niet meer verwonden.
Verwonden van binnen, wat ik een paar keer heb laten gebeuren.
Vanaf nu zal dat anders zijn, ik zal het niet meer goedkeuren.
Mijn kinderen kunnen steunen op mij, ze kunnen op me bouwen.
Ze kunnen alles met me delen, ze kunnen me vertrouwen.
Ik heb een goede baan, ben volmaakt en ga een gelukkig leven leiden.
Ik kan volop genieten en de nare dingen vermijden.
De dingen die ik niet kan vermijden kan ik weerstaan.
Ik ben sterk, kan alles overwinnen en kan alles dan aan.
Dan heb ik zoveel doorstaan, dat ik overal tegen kan.
Alles kan ik hebben en niks wordt mij de man.
Ik ben een steunpunt voor iedereen die me nodig heeft.
Alles wordt beter, zodra ik dit heb overleefd.

Dus ik ga weer leuke dingen doen.
Ik ga er wat van maken, een leven met fatsoen.
Ik ga afspreken, ben vrolijk en ben weer open.
Ik ga er niet de hele tijd bedroefd bij lopen.
Dat is nu niet meer nodig, dat is niet meer wat moet.
Ik zet weer vaste voet,
Vaste voet aan wal.
Voordat ik echt en voorgoed die zee van verdoemenis in val.
Nee, die sterke wal is waar ik aanmeer.
De lekkende, wankelende boot van frustratie is wat ik nu de rug toe keer.
Ik zie voor het eerst in maanden weer hoop.
Ik stel hem meteen op de proef, ik vertrouw erop terwijl ik loop.
Ik loop nu van de boot af en zet mijn eerste teen aan wal.
Ik vertrouw op de hoop en vertrouw erop dat ik niet in die laatste minuut val.
De minuut wanneer alles verandert. Verandert op een positieve manier.
Ik ga een goed leven tegemoet en blijf voor altijd hier!