liefde doet pijn

Wat moet ik met dit hart,
het voelt zo koud en alleen.
Tranen van verwarring,
stromen over mijn wangen heen.
Een wervelwind stormt door mijn kop.
Ik kijk je aan maar je vangt niks op.

Vraag me niet wat ik voel
of waarom ik moet huilen.
Hou me vast,
ik wil veilig en warm bij je schuilen.
Ik wil niet denken,
alleen maar rust.
En hopen dat je me toch nog kust.

Waarom is jou gevoel
niet gelijk aan dat van mij.
Mijn hele lichaam trilde toen je me dat zei.
De verbinding werd eventjes verbroken.
Alsof ik in mijn hart werd gestoken.

Was ik misschien te direct
of kwam het te onverwacht.
Ik wou dat ik kon weten
wat je op dat moment dacht.
Mijn verliefdheid ervaren dat was wat ik wou.
Alleen lag het even anders bij jou.

Zo weinig woorden
en duizenden gedachten in mijn hoofd.
Allemaal aan het dwalen,
ze hadden me verdoofd.
We waren stil alleen met onze gedachten.
Dit was niet wat ik ervan verwachtte.

Had mijn gevoel me misschien bedrogen.
Ik hoopte dat ik iets kon lezen in je ogen.
Mijn blik was troebbel
je had me verblind.
Vond je het anders te echt
vanwegen mijn kind?????????

Jouw leerweg was veilig en
vooral interlectueel.
De mijne meestal gevaarlijk en emotioneel.
Schrikt dat je af,
of is het vreemd en onbekend.
Want dat is iets
waaraan je langzaamaan wel went.

Ik vertelde je over dingen
waar je nog geen weet van had.
Zijn we te verschillend?
Is het misschien dat.
Hou je dan niet van een ontdekkingsreis.
Wil je geen leuke herinneringen
voor als je oud bent en grijs.

Zou je me missen en
dezelfde leegte ervaren als ik nu al doe?
Wil je me nog wel zien of spreken,
kom je dan wel naar me toe?
Ik kijk naar je als je slaapt,
geniet nog even van je aanwezigheid.
Waarom duurt een nacht maar zo kort?
Ik wil meer tijd.

Ik zou je zo ongelofelijk veel liefde willen geven.
Zoveel dat je niet zou weten wat je zou beleven.
Zodat je in mijn hart kon kijken
en alle puurheid ziet.
Allen dan kan je me echt leren kennen
en anders niet. !!!

Hoe kan ik mijn hart afsluiten
voor iemand waarvan ik houd?
Ik heb altijd in je eerlijkheid
en oprechtheid vertrouwt.
Alleen jij kan me niet vertellen
wat ik horen wil.
Soms doe je heel afstandelijk en heel kil.

Je moet toch weten
dat alles met mij te bespreken valt.
Ik zou je vertouwen nooit beschamen
als je je hart bij me open stalt.
Wat voor een storm
leeft er bij jou van binnen.
Als ik dat eens wist
kon ik tenminste ergens mee beginnen.

Ik weet dat je me respecteerd
en veel om me geeft.
Maar waarom mag ik niet weten
wat er binnen in je leeft?
Ik wil je kunnen begrijpen,
je hoeft me echt niks te verklaren.
Ik wil alleen maar van je weten
hoe jij het hebt ervaren.

Dit alles doet mijn zelfvertrouwen
absoluut geen goed.
Je doet me pijn,
hoewel ik denk dat je het niet bewust doet.
Elke avond hoop ik op je gezelschap,
bezoek en aanwezigheid.
Er gebeurd niks
en ik denk deze dingen kosten tijd.

In een poging van wanhoop
doe ik mezelf te kort.
Als een gewonde vogel
blijf ik hopen dat het toch nog iets wordt.
Ik wil vliegen door een warme bries
met prachtige zachte veren.
En kunnen rusten bij de helderste bronnen
en de kalmste meren.

Wanneer ik dichtbij je ben
voel ik me het gelukkigste meisje op aarde.
En herinneren ik me weer
waar ik de sleutel naar mijn hart bewaarde.
Je bent lief, ondeugend, slim, eerlijk, mooi, betrouwbaar en warm.
Ik kan je niet meer uit mijn hart zetten
dan voel ik me koud en arm.

Ik probeer mezelf te overtuigen
om niet meer verliefd te zijn op jou.
Maar ontdek tot mijn schrik
dat het te laat is en dat ik van je hou.
Hoe kan ik zoveel om iemand geven
die niet hetzelfde voor me voeld.
Nu weet ik wat er altijd
met “liefde doet pijn” wordt bedoeld.