Even van de wereld

Even van de wereld,
Even ben ik er niet.
Even anders dan de anderen,
Want ik heb epilepsie.

Een naar gevoel komt aangeslopen,
Mijn lichaam wil niet meer.
Gedachten malen nog even verder,
Oh nee, daar gaan we weer!

Nek en rug krommen zich,
Armen en benen beginnen te schokken.
Het schuim staat op m’n lippen,
En m'n ademhaling begint te stokken.

Vallen en weer opstaan,
Daar moet ik mee leren leven.
Gelukkig heb ik vrienden en familie,
Om me steeds nieuwe moed te geven.