vorige gedicht
vorige gedicht
Verloren
De weg was recht, kon er niet van afwijken
Ik kon je urenlang in je ogen aankijken.
De weg werd krommer en scheef
Pijn was het enige dat over bleef.
Nu is het moeilijk en zwaar,
de waarheid is hard, maar waar.
Je ging weg en liet me alleen
ik wist niet waar naartoe, waarheen?!
Het boeide me ook niet
je bezorgde alleen maar verdriet
je deed verkeerde dingen die je nog steeds niet vermijd
daarvan krijg je spijt en als je zo door zou gaan,
raak je alles kwijt.
Nu hoop ik je echt nooit meer te zien of te horen
jij was de enige die me hart kon doorboren
maar je bent slecht, niet echt
Reacties op ‘Verloren’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!