In een landschap verdriet

ik wilde je lezen
in het strelen van huid
kraste met nagels
mijn liefde voluit

je voelde de pijn in
het zien van de sporen
jouw naam werd in rood
heel langzaam geboren

zocht naar je ziel
in onherbergzame dalen
we slechtten de bergen
om waarheid te halen

peilde je ogen
in een landschap verdriet
door het grijs van vergeten
kleurde de lente maar niet

het schrift is ontcijferd
de zinnen herkend
je ziel straalt een hemel
die onze waarheid erkent