Een vleugje lijkengeur

ze kloppen
op mijn deur
treden binnen
als ongeziene gast

wat blijft
is koude tocht
met vaag een
vleugje lijkengeur

ze schuiven
door de muren
kijken me vanuit
de spiegels aan

het is geen gluren
maar hun verschijning
kent niet de beperking
van het aards bestaan

ze vervluchtigen
mijn woorden verzuchten u
het tijdelijk te stoppen
en voor eeuwig mee te gaan