Machteloos

Tijd dat ik mezelf van al die gedachten verlos…
Zo goed als alles op een rijtje gezet en dus bijna gedaan met die wanorde…
Ben nu toch al een tijdje de dupe of de klos…
Stilaan krijg ik alles terug op orde…

Kan het niet blijven zeggen of schrijven wat en hoe ik mij voel…
Weet absoluut zeker wat en wie ik wil…
Jullie zijn en blijven nog steeds mijn doel…
Zal nooit veranderen…maar dit is voor mijn eigen bestwil…

Dit is geen vaarwel en ook geen afscheid…
Maar ik kan toch niets meer doen…
Heb het aan mezelf te danken …vooral aan mijn lafheid…
Kon ik het maar overdoen…

Toch heb ik mezelf echt leren kennen…
Ook hoe graag ik jullie wel zie…
Weet nu hoeveel jullie echt voor mij betekenen…
Liefde en gevoelens tonen en uiten zijn voor mij geen taboe meer noch fobie…

Ik weet dat ik de meeste fouten heb gemaakt …
Maar het verschil is dat ik ze erken en onder ogen heb gezien en er dus ook echt uit leer…
Van opvliegend en lichtgeraakt naar rustig en bijna volmaakt…
Perfect zal ik nooit zijn maar onthoud dat ik je nog altijd begeer…

Geef mij nog steeds zelf de schuld hoor…
Terecht…maar het had intussen anders kunnen zijn…
Je hebt en je houdt hem…so be it…toch ben en blijf ik op jou smoor…
My feelings and love for you will never, ever fade away…eigenlijk worden die alleen maar meer en sterker…doet jou dat evenveel pijn?…

Jammer voor mezelf, jou en vooral onze kinderen maar ik respecteer jouw
keuze of beslissing…
Ook al heb je meermaals anders beweert en gezegd net zoals die vele andere dingen…
Eigenlijk geloof ik nog steeds alles wat je tegen mij hebt gezegd en verteld…stom, naïef of uiteindelijk toch geen vergissing…
Je draagt intussen zijn ring al…ik hou onvoorwaardelijk van jou…maar om ook echt en oprecht van mij te houden daar kan ik je niet toe dwingen…

Wil echt wel alleen maar bij jou en de kinderen zijn….nu ben ik wel een beetje bitter en zuur…
Snap het echt niet wat er jou belemmert of belet…
Zou je gewoon nog eens willen zien…denk maar aan die passie, vonken en vuur…
De kinderen en vooral de maand december, jij hebt er echt niet bij stilgestaan hoe ik mij daarbij voelde…maakt mij nog altijd misselijk, kwaad, overstuur, ontstemd en ontzet…

Spijtig genoeg leef ik in de realiteit…
Toch blijf ik dromen van mijn prinsesje in ons sprookje en ze leefden nog lang en gelukkig…fantasie…
Echter de feiten zijn wat ze zijn…spijtig genoeg geen absurditeit…
Word mijn fantasie werkelijkheid of blijft het een utopie?…