Afgekoelde vriendschap

Ik probeer een goede vriendin voor je te zijn.
Maar ik wil zo veel meer...
En dat doet juist weer pijn.
Omdat het eigenlijk niet kan,
omdat het eigenlijk niet mag.
En toch mis ik je, iedere dag.
Ik wil je zo graag zeggen wat ik voor je voel,
je uitleggen wat ik nou precies bedoel.
Ik weet dat ik je moet vergeten,
dat niemand van mijn gevoelens mag weten.
Nu leef ik elke dag met verdriet,
die niemand, ook jij, niet ziet.
Ik doe mijn best alleen maatjes met je te zijn,
maar dat is alleen schone schijn.
Ik wil zo graag die leuke tijd terug,
toen we nog samen lachten, praatten en chatten.
Ik kan die vriendschap niet uit mijn hoofd zetten.
Er is nu zo'n afstand tussen jou en mij,
door mijn schuld is die "goede oude tijd" voorbij.
Na alle ruzies heb je gezegd dat je nog vrienden wilt zijn.
Maar waarom is onze vriendschap zo bekoeld?
Eigenlijk heb ik nog zo veel vragen...
Zoals: komt die afstand omdat je misschien toch wat voor me voelt?
Of is het alleen maar omdat je niet weet wat je met me moet?
Het enige wat ik nodig heb is een luisterend oor en een vriendschappelijke arm om me heen.
Want soms voel ik me heel erg alleen.
Oke, misschien is het moeilijk voor ons allebei,
maar weet wel: ik hou van jou.
En dat gaat, wat er ook gebeurt, nooit meer voorbij...