Stilte in mijn hart
Ik voel de stilte in me hart op de dag dat het licht brak. Ik had het in me handen, maar nooit gedacht dat het zo breekbaar was. Achter de eerste blikken wist ik dat er meer zat, maar dat is nu verdwenen. De scherven zijn gesprongen en de datum 25-11-09 staat nu in me arm gekrast.
Diep kijkend in me ogen, maar ik hou ze dicht. Ik voel de druppels langs me wangen, stromend naar beneden. Net als de regen van die nacht is het vermengd met bloed. De basis van het inkt wat dit verhaal heeft geschreven. Ik probeer te vergeten wat er gebeurd is. Alleen achter gesloten ogen voel ik nog steeds het gemis.
Een jaar is nu voorbij en ik kan alleen maar hopen. Wensen dat je thuis komt, want hier is waar je hoort. Maar gebeden blijven onbeantwoord en vragen blijven komen. De herinneringen van die nacht spelen over en over, maar de laatste paar dagen worden ze telkens onderbroken. Elke keer weer die droom en de hoofdrol voor jou is door iemand anders overgenomen. Elke keer weer die angst, het zweet breekt me uit. Ik wil terug naar die dag en soms wil ik nog liever achteruit.
Reacties op ‘Stilte in mijn hart’
-
Tranen in mijn ogen, dit is een super mooi gedicht. Je verdient 5 sterren. Liefs, Rosalie
Rosalie - 11-10-2011 om 15:57