ruzie maar toe niet meer...
ik zag in de verte
al een gezicht
ik wist niet of het van jou was
of van het licht
het bleek toch van jou
jou mooie gezicht verscheen
ik wou natuurlijk niet weg gaan
want dan was jij alleen
dus ik ben gebleven
opeens....
heel raar...
werd je woest op mij
ik zou niet weten waarom
dat wist alleen jij
ik keek je verbaasd aan,
en vroeg:'waarom kijk je zo kwaad'
je zei:'je hebt me verraden!'
ja inderdaad!
ik heb je verraden
maar jij hebt het ook gezegd
je keek toen wat opgeluchter
en toen had ik het je uitgelegd.
opeens verscheen er een lach in jou gezicht
ik lachte met je mee
je gaf me een knuffel
en we keken allerbei naar die mooie grote zee....
Reacties op ‘ruzie maar toe niet meer...’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!