Afscheid...
Afscheid...
Ik ben op en helemaal leeg...
Tijd dat ik aan alles mijn voeten veeg...
Het is helemaal voorbij...
Dit betekent het einde voor mij...
Noem mij een lafaard en noem mij zwak...
Ook al zal mijn mening niet veranderen op dat vlak...
Een gezin, mijn kinderen meer heb ik nooit gewild...
Achteraf bekeken allemaal eigenhandig verspild...
Mijn zoon die nu al papa tegen hem zegt...
Pijnlijk allemaal en nog een reden waarom ik niet meer vecht...
Dacht dat het allemaal zou beteren met de tijd...
Toch is het niet zo... integendeel ik stop met de inwendige strijd...
Vragen stel ik mij en vooral hoe en wanneer ik het zal doen...
Mijn kinderen zijn nog klein, zijn mij al vergeten dus waarom mijn tijd hier nog verdoen?...
Een gezinsleven en personen maar vooral kinderen kunnen zoveel in een leven betekenen...
Daarom hoop ik dat jij mij over hen zal vertellen en dat ze mij het ooit vergeven...
Er is geen plaats meer voor mij in hun leven...
Nog een reden te meer om op te geven...
Herinneringen zullen wel snel vervagen...
Waarom zou ik het mij het dan gaan beklagen?...
Mijn leven had mooi kunnen zijn maar nu is het tijd om te gaan...
Noem het het einde van mijn ellendig bestaan...
Heb veel leed bezorgd maar doch heb ik nog veel liefde te geven...
Kan ik niet meer nu, te laat..de dood is mijn manier om te kunnen overleven...
Goed, ik had nog liever persoonlijk afscheid genomen...
Zelf die kans kan ik niet meer bekomen...
Hoop dat er mij iemand zal missen...
Maar zelfs daarin zal ik mij vergissen...
Het ga jullie allemaal goed...
Het spijt mij, ik heb een gebrek aan moed...
Noem mij laf en zwak, heb het gewoon veel te zwaar...
Daarom lijkt mij alles nu zo zonneklaar...
Ik zal altijd van jullie houden...
Niets lijkt me nog te kunnen weerhouden...
Zal altijd over jullie waken...
Doch lijk ik nu volledig te kraken...
Reacties op ‘Afscheid...’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!