Zwartwit

Je was als een spiegel voor mij,
mijn evenbeeld, mijn perfecte onperfectheid.
Tot deze werd stukgegooid ,
en alles in scherven viel.
Je lach verloor zijn schoonheid
Je ogen gaven vuur
Je warme handen bestonden uit ijs.
mijn liefde veranderde in angst ,
angst voor de pijn van de scherven.
Ik wil niet huilen, de tranen zijn herinneringen aan jou,
ik moet ze bewaren en ze proberen te lymen tot een puzzel,
een puzzel waar er steeds een stukje zal ontbreken