Ik wou dat het anders kon!

Daar stond je dan,
in de rij in die eindeloze lange gang
met witte tegels.
Ruikend naar angst, bloed en dood.
Je was bang en wist niet wat er ging gebeuren.
Je keek hulpeloos om je heen
maar zag niemand die je kon helpen of tenminste troosten.
De rij ging vooruit,
je stond al bijna vooraan.
Een gedachte flitste door je hoofd,
deze ging over je lieve baasje.
Je sloot je ogen en zag haar voor de laatste keer in je gedachten verschijnen.
Dat ze je voor de laatste keer aaide,
voor de laatste keer je neus kuste met een betraand gezicht, zeggend dat ze van je hield en dat dit geen afscheid voor altijd was maar voor even,
dat jullie ooit weer samen zouden zijn
en voor altijd bij elkaar zouden blijven.
Je was bij de deur,
werd naar binnen geleid, en vastgebonden.
Je wist dat dit het was.
Je keek naar boven, de nacht in en zag haar in de sterren,
met haar laatste woorden in je gedachten:
Mijn liefste schat, je blijft voor altijd in mijn hart, ook al heb je het nou moeilijk,
wees niet bang, het is zo voorbij.
ooit zullen we nooit meer gescheiden worden.
De man pakte mijn hoofd vast,
ik keek hem met smekende ogen aan,
hij klopte zachtjes op mijn hoofd en zei met een zachte stem:
Sorry jongen, ik wou dat het anders kon.
Hij pakte een zwart ding en zette het tegen mijn hoofd.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn baasje.
Ik voelde het ding tegen mijn hoofd aan drukken,
en voelde een schok door mijn hoofd gaan
dit was het einde voor mij.
Maar een ding snapte ik niet en dat was waarom . . . .