Jij bent verdwenen

De telefoon gaat af, ik neem op en kijk opzij...
het is over, alles is voorbij..
Langzaam als bevroren leg ik de telefoon opzij
en alles loopt in een film voorbij aan mij...

Geen hoop meer, alles is over moed had je niet meer
om veder te gaan..
is het daarom dat je niet naar je werk bent gegaan?
Jouw auto langs de kant van de weg, van jouw geen
enkel spoor...

Dan zien ze de brief die jij hebt geschreven
en achterliet, jij kan niet veder hier en dus laat
je alles hier voor het even...
Maar even zucht ik diep, want je bent nog in leven.

Maar ik blijf kijken naar de telefoon in de hoop
dat die zo nog gaat,
en dat je me even verteld waar je nu bent en waar
je nou verblijft..
en hoelang jij daar blijft

Ik vraag me af of je eigenlijk nog wel zal bellen
en langzaam gaat de avond voorbij...
en met tranen in me ogen vraag ik me af..
wat heb ik fout gedaan?..waarom ben je gegaan?

Maar zolang jij niet belt of me niets laat weten
moet ik maar hopen op het beste, want iets anders kan
ik nu niet..
en weer ga ik de nacht in..
met onzekerheid en vedriet