1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

Mijn kinnekes...

Mijn kinnekes...

Eerst en vooral wil ik zeggen dat het mij spijt...
Heb jullie nooit echt verblijd...
Zelden echt benijd...
Uiteindelijk had ik nog weinig respijt...
Nu...nu ben ik er nu niet meer bij...
Dit, dit doet echt heel veel pijn...
Niet meer bij jullie te kunnen zijn...

Ik riep veel en werd snel kwaad...
Wist vooral met mezelf geen raad...
Stelde zelden echt een vraag...
Ging nooit met mama in beraad...
Ben de naam papa echt niet waard...
Waarom heb ik mij zo verlaagd...
Heb ik mij al vaak beklaagd...

Kon jullie nooit echt belonen...
Zelfs mijn liefde niet tonen...
Ik kom mezelf en de waarheid nu onder ogen...
zeker omdat ik niet meer bij jullie kan wonen...
Wanneer heb ik mijn waardigheid toch verloren...
Toch heb ik mezelf opnieuw gevonden...
Ik blijf met jullie nauw verbonden...

Ik mis jullie als bezeten...
Hopelijk zijn jullie mij nog niet vergeten...
En laat mama jullie dat weten...
Zal ik het tij nog kunnen keren...
Mama, ik kan ze nog zoveel leren...
Ja zelfs spelletjes met ze spelen...
Bereid om voor hen te bedelen en te stelen...

Ben er nooit echt voor jullie geweest...
Gedroeg mij meestal als een beest...
Alles deed ik gewoon verkeerd...
Papa zijn...dat heb ik nu geleerd...
Jullie zijn echt waarvoor ik leef...
Mijn hart en ziel en leven...dat is wat ik jullie geef...
Hoop echt dat mama het mij vergeeft...

Jullie hebben zoveel plezier...
Lachen en hebben veel vertier...
Ik heb jullie niet meer in mijn vizier...
Jullie leven ginds en ik, ik zit hier...
Mama laat de deur aub op een kier...
Mijn kinderen maken mij zo fier...
Zonder jullie betekent mijn leven geen zier...

Het zit hem in de kleine dingen...
Ik, ik hoor ze niet meer zingen...
Hoe ze aan mijn lichaam of nek hingen...
Daarom, kan ik dit niet verdringen...
Ik mis, de manier waarop ze naar school gingen...
Echt het zit hem in de kleine dingen...

Ik mis...ze te slapen leggen...
Hun slaapwel toe zeggen...
Hoe ze alles gingen verleggen...
Hoe ze het huis verkennen...
Ons kleine meid haar flesje geven...
Ze allemaal zien eten...
Zoveel dingen om te noteren...

Ons kleine meid kan al stappen...
Onze zoon al een aardig mondje "klappen"...
Het doet pijn ze niet meer zien lachen...
Heb ik aan mezelf te danken...
Pfff, ik kan wel uren janken...
Maar toch ga ik mama bedanken...
Want is zeker niet te onderschatten...
Hulp hoefde ze van mij nooit te verwachten...
Wel mama laat mij dat nu ontkrachten...

Je mag voortaan veel van mij verwachten...

Kindjes ik hou van jullie en mis jullie verschrikkelijk en van mama ook natuurlijk....
Lu all 4 ever...

vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

Over dit gedicht

Persoonlijk

Geef uw waardering

Op basis van 69 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Kinderen Liefde Verdriet

Reacties op ‘Mijn kinnekes...’

  • Toch één van mijn favorieten, zo graag jullie mening ook...:-)

    Verwijderde gebruiker - 10-10-2010 om 00:15

  • jij bent te minste een ''echte'' vader, je laat zien hoeveel je om ze geeft en dat je ze mist. Van elke fout kun je leren, en alles komt goed als je maar wilt.

    Debby - 22-11-2010 om 16:15

  • Tja gedane zaken nemen geen keer zeker en toch ben en blijf ik een ezel blijkbaar... Inderdaad maar daarom verdwijnt de pijn niet natuurlijk. Ik blijf hopen dat het ooit nog terug goed zal komen dat is een feit.

    Verwijderde gebruiker - 16-12-2010 om 23:57

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Mijn kinnekes...