De droefrode maan

het was niet
de droefrode maan
die langzaam
boven de bergen verscheen

niet het zachte ruisen
van oude platanen
die rust en stilte
van schemer beaamden

het waren jouw ogen
die glansden van zomer
op het dorpse terras waar
onze lach de spanning verbrak

we dansten en lachten
in een nacht zonder einde
vrijden ludiek de muziek
langs het geel van de maan