alweer

Mensen worden bestuurd zoals,
marionetten in een poppenkast.
Terwijl de wind hun touwtjes laat vieren,
en de zon ze geleefd en verweerd maakt.
Denken we zelf te weten,
hoe het zit.
Maar wij spelen net zo goed,
met de touwtjes van andere.
En laten ze doen,
wat wij nooit zouden durven.
Maar de sneeuwbuien maken ons zicht,
slecht zodat we de macht,
kwijtraken en panisch worden.
We steken de rest aan,
en laten ze aan hun lot over.
Terwijl ze nu diep onder de sneeuw,
de zon en wind nodig hebben.
Maar wij laten ze in de steek,
en halen ze in het voorjaar op,
ons verbazend.
Over hoe kouwelijk de persoon,
geworden is.