voor opa

Ik hoor de schelpen onder me, smekend met hun krakende geluiden. Ik voel het zand onder me, langzaam door het water verdwijnen.
Wat ooit eens was, is niet meer. Diep van binnen, doet het me heel veel zeer.
De geluiden en dingen van toen, lijken enkel illusies. Enkel de tranen van nu, herinneren me hoe het was, zonder al die ruzies.
De zee trekt langzaam weg, het strand word zichtbaar. Zo overzichtelijk, maar toch ook zo kwetsbaar.
Liever daar dan hier, ik mis je, ik kan je niet laten gaan. Jouw dood een mysterie, mis je elke keer als ik staar door mijn raam.
Ik voel je altijd om me heen, mis je overal. Had ik dingen niet gedaan, had je misschien nog bestaan.
Een wazig beeld, dat mijn hart bedekt. Een vage groet, die zich langzaam uitstrekt.
Tijd heelt alle wonden, toch niet allemaal. Elke keer opnieuw, altijd hetzelfde verhaal.
De zee die wegging, komt nooit meer terug. Diepe gedachten, worden weggevaagd met een kille zucht.
Één blik op alles wat was, schrijvend in het natte zand. Weggenomen door de zee, nooit meer aan land.
Langzaam verdwenen uit het oog, Maar voor nooit uit mijn hart.