Niemand weet hoe ik me voel

Van veel dingen in mijn leven kun je ‘te’ voor zetten.
Dat zijn ook de dingen die mij in het leven te veel beletten.
Altijd al volwassen denken, maakt me dat ik vrij van gedachten wil zijn.
Altijd zijn er mensen om me heen, maar altijd ben ik alleen!
Ik probeer zoveel te zeggen, maar de woorden kloppen niet met wat je aan me ziet.
Wat is het dat ik niet kan uiten en dat ik iedereen voorhoudt wat ze mogen weten en wat niet.
Ik kan iedereen bedriegen, maar mezelf helaas niet, en daar zit ook de pijn.
Waarom ben ik niet tevreden met wat ik heb en wie ik kan zijn.
Ik wil schreeuwen, maar ik ben stil.
Ik wil rennen, maar ik kom niet vooruit.
Wanhopig op zoek naar een nieuw begin.
Oude/vertrouwde gewoontes, houden me hierin.
Alles gegeven aan een illusie die te mooi was om waar te zijn.
Ik ben moe, waarom kan ik niet ‘gewoon’ zijn.
‘Gewoon genieten’ en ‘gewoon gelukkig’, lijken zo ver weg van mij.
Dat maakt me zo ongelukkig, en maakt me te willen verdwijnen in de stilte.
Maar de mensen om wie ik geef, zijn te belangrijk voor mij, en dus ben ik wie zij zien.
Maar hoe lang houd ik dat vol, waar is dan die grens?
Geen zorgen meer en weer leren genieten, wat zou dat toch fijn zijn.
Maar soms wilde ik dat ze zouden zien, hoe ik me voel..