verwarrend.

Je haat me.
Daar valt niets aan te doen.
Ik heb zoveel geprobeerd om het te voorkomen.
Maar dat heeft niets geholpen.
Ik wou alleen gelukkig zijn.
Maar dat kan je niet zoveel schelen.
De ene keer ben je weer dat meisje wat ik ken.
En later weer niet, het is zo raar.
Ik ben nergens gelukkig.
Waar ik het denk te vinden.
Word het net zo makkelijk weer afgepakt.
Ik ben nog niet eens volwassen.
En ik deed mezelf de belofte dat als die depressie.
Niet weg ging, ik er een einde aan zou maken.
Is dat normaal?

Ik kan het niet.
Ik weet niet hoe het zou moeten.
Ik wil niet meer.
ik hou het niet lang meer vol.