vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Verdriet
Hier zit ik dan
eenzaam en alleen.
Niemand waarmee ik spelen kan.
De tranen rollen over mijn wangen.
En niemand die ze op wil vangen.
Niemand die me troosten wil.
Ik kan er niet tegen, 't is hier KIL !
Door die stomme ruzie,
door dat stomme verdriet.
Of door die liefde,
die verging toch niet?
Reacties op ‘Verdriet’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!