Ouders

Kleine kinderen worden groot en vinden daarbij uiteindelijk hun eigen weg in het leven,
ouders kunnen daar dan redelijk onbevangen van genieten, een heel mooi liefdevol streven.

Soms maken ‘volwassen kinderen’ wel eens keuzes die hun ouders niet zo goed begrijpen,
keuzes waar de betreffende ouders mogelijk het liefste nog even op in zouden willen grijpen.

Ondanks dit soort momenten waarop je elkaar even niet goed begrijpt en daar lastig over kunt praten,
houden de meeste ouders wel onvoorwaardelijk van hun kinderen, enkele uitzonderingen daargelaten.

Ouders hebben een keuze om het leven van hun volwassen geworden kind te respecteren of niet,
kiezen ze voor het laatste dan bezorgen ze hun kind daarmee natuurlijk wel heel veel verdriet.

Verdriet is een onderdeel van het leven, verdriet heb je niet altijd zelf in de hand,
helaas is dat voor mij ook zo gebleken in mijn eigen ouder/kind/familieband.

Mijn ouders eiste dingen die ik ze niet kon bieden, ik weet nog steeds niet wat ze precies willen,
maar één ding weet ik inmiddels wel heel goed, namelijk dat we enorm van elkaar verschillen.

Kinderen hoeven anno 2010 niet meer, zoals vroeger, alles blind van hun ouders te accepteren,
wanneer ze zich oprecht gekwetst voelen dan kunnen en mogen ze zichzelf daartegen ageren.
Ouders die geen enkel weerwoord dulden krijgen spontaan last van een onvoorzien probleem,
helemaal hun eigen schuld want ze denken nog teveel vanuit het ouderwetse gezinssysteem.

Sommige ouders kunnen geen sorry zeggen voor de fouten die ze veelal onbewust hebben gemaakt,
ze zijn te trotst, verwachten onvoorwaardelijk respect ook al hebben ze hun eigen kind afgekraakt.

Ik wens al deze ouders heel veel sterkte en kracht om vrijwillig zonder hun kind door te gaan,
de meeste van die kinderen waren natuurlijk veel liever dichter bij hun ouders blijven staan.

Mijn eigen ouders hebben ook zo’n probleem, ze denken van wel maar tonen geen respect,
het enige vaak herhaalde excuus daarvoor is dat ik naar hun mening te grof ben gebekt.

Mijn ouders schoppen me liever buiten, waar ik figuurlijk naar mijn ouderliefde kan fluiten…
Ze blijven bewust mijn gevoelens ontkennen, ik zal aan die nieuwe situatie moeten wennen…
Ze klagen veel over hun eigen verdriet, maar op dit moment interesseert me dat dus even niet…

Mijn ouders hebben veel kapot gemaakt hetgeen ze zelf tot mijn grootste spijt niet willen zien,
wat kan ik nu nog doen om hun ogen echt te openen, enkel zelfmoord plegen misschien?

Ik heb gedaan wat ik kon hetgeen helaas niet heeft mogen baten, ik ga weer verder met mijn leven,
met gepaste trotst zal ik mijn vrouw en kinderen daarin altijd onvoorwaardelijke liefde blijven geven.

Ik ga weer genieten van mijn eigen gezin, helaas wensen mijn ouders daar nu geen rol meer in…

Ik vroeg niet veel aan mijn ouders, mijn wens was enkel het voelen van wat meer respect en begrip,
die oprechte wens bleven mijn ouders helaas afdoen als een zogenaamd door mij gewenste ‘egotrip’.

Sommige ouders doen zichzelf onnodig veel verdriet aan en geven hun kind daarvan de schuld,
ze vergeten helaas dat hun kind ook grenzen heeft en op een dag zegt: “het is op, mijn geduld”.

Ik wens alle ouders en kinderen die in een vergelijkbare situatie zitten zoals hier omschreven,
heel veel wijsheid, bezinning, warmte en liefde toe, ik gun iedereen een heel mooi leven!


Een onbegrepen kind