vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Stille schreeuw
In een blik zag ik een gelijkenis van je gezicht
Ik schreeuwde heel hard ik leeft niet in het verleden.
Een doodse stilte valt
Heb ik worden uitgesproken of praat ik in mijn zelf.
Zijn het mijn gedachten die een spel spelen met mijn hart, zo ver uit elkaar binnen in mij, in stilte.
Moet ik uitschreeuwen of in stilte rouwen
Zou je in stilte rouwen als de maan uit elkaar spat of zou je uitschreeuw omdat de wereld nooit meer het zelfde zal zijn.
Je ben mijn eb en vloed
In mijn hardt is er een stille schreeuw naar je naam
Reacties op ‘Stille schreeuw ’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!