Strijd
Altijd die aanhoudende strijd
Ik wil het gewoon zo graag kwijt
Het zeggen zonder spijt
En mij dan voelen met zo veel waardigheid
De tijd zal mij het moeten leren
Hoe ik mij het beste kan gaan weren
Eens heb ik het me doen verleren
Juist die mensen hun de rug toekeren
Mezelf weg laten stoppen
Met gevoelens dicht laten proppen
Mijn stem laten opkroppen
Eens zal ik weer komen op poppen
Die stap moet ik leren zetten
Mijn niets laten zeggen van die mooie wetten
Ik mag doen wat ik wil en nergens hoeven opletten
Ik mag geaccepteerd worden als mens
Gezien worden dat is mijn wens
Ik ben mooi van mezelf en van binnen
Het wordt langzaam aan de tijd om het te gaan winnen
Mijn aanhoudende strijd, het doet zoveel pijn
Aanhoudende gedachtes het is zo niet fijn
Alles wat ik denk zit in dezelfde lijn
Het moet uit zijn, en weg met die vreselijke trein
Ik mag gaan genieten van alles rondom mij heen
Het blijven staan op de been
Met mijn dierbare rondom mij heen als persoon
Dat mag het worden, zoiets als gewoon
Ik mag geaccepteerd worden met mijn eigen woord
Al mijn lieve dierbare zitten dan aan boord
Strijden in deze wereld voor mijn plek
Het vasthouden van mijn vertrouwde stek
Dan maar minder mensen rondom mijn plek
Ik ben zeker niet gek
Ik vecht nu voor mezelf hierin ben ik nu even een vrek
Het is te mooi om het te doen met bestek
Daarom met mijn gedachtes op papier
Ben ik waar ik ben en dat is hier
Ik mag weten het hier en nu is zo fijn
Het mag er zijn zonder heel veel pijn
Reacties op ‘Strijd’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!