Donker in je hart

Soms is het zo donker in je hart
Dan voel je je zo intens verwart

Met de draden van je leven
Omdat je niets meer hebt om te geven

Dan wil je vliegen, heel ver weg
En je meent het ook nog eens echt

Want het duister van ’t verleden
Heeft je in zijn greep gekregen

Je zou willen geloven dat er nog iemand bestaat
Die werkelijk weet hoe jou leven gaat

Over rozen, over pijn
Je wilt in elk geval bij hem zijn

Van het verdriet in je ziel
Je voelt je maar alleen en stil

Je komt in de maalstroom van herinneringen
Alleen maar pijnlijke en moeilijke dingen

Je zoekt je heil bij het donkere duister
Het enige waar je nog naar luister

Je wilt leven, eerlijk, vrij en blij
Maar je moet steeds vaker ondervinden:
“Niemand luistert er naar mij!”

Het kan je verder ook niets meer schelen
Je kan het tóch met niemand delen!

Je stopt ermee, je wilt niet verder
Hij bestaat niet, je grote redder

Van jou hoeft het allemaal niet meer
Alles in je doet veel te veel zeer

Je kan het niet meer dragen
Maar je weigert om te klagen