de weg terug

een rode maan verlicht de nacht
en sterren, als tranen houden de wacht
stille glinsteringen aan de lucht
de zon neemt haar plaats in met een zucht
want een plek om te stralen is hier niet
zelfs de wolken zijn gekleurd door verdriet
in dit heelal van verloren dromen
sluit ik mijn ogen maar kan niet ontkomen
de gewichtsloosheid van mijn bestan
ontneemt mij de kans om terug te gaan

toch verlang ik naar de aarde
waar ik in een vroeger leven
veel van mijn schatten bewaarde
onder diepgewortelde bomen
die verankerd in hun wijsheid
onveranderd zijn
zij waken over heilige grond
omdat daar eeuwen lang
nieuw leven ontstond

daar hoor ik thuis
de weg terug ben ik kwijt
maar een oud verbond
slaat een brug
tussen ruimte en tijd
en takken, als armen
reiken naar mij
verlost van mijn angst
in omhelzing gevangen
ben ik eindelijk vrij