De gedaante in de duisternis.
In duisternis gehuld zie ik je staan.
Ik weet wie je bent, ik bewonder en benijd je.
Je maakt me bang,
maar ik weet dat jij de enige bent die alleen iets doet wat echt nodig is.
Ik wil bij je zijn, met je meegaan.
Maar ik weet dat ik daar andere mee pijn doe.
Dit bedenk ik me terwijl jij op me afloopt,
zo dichtbij dat ik je aan kan raken, als ik wil.
Je kijkt me aan, ik ken je niet
maar begrijp je wel.
Bij jou voel ik me veilig, geborgen.
Ik wil je aanraken maar door iets lukt dat niet.
Ik weet niet waarom.
Jij staat hier maar, zonder iets te zeggen.
Ik weet wat je wilt en waarom ik je zie.
Ik zocht een uitweg en daar was jij.
Dankzij jou krijg ik eindelijk rust.
Hier heb ik zo naar verlangt, om jou te zien.
Toch is het anders in het echt.
Nou hier ga ik dan, met je mee.
Ik ga je niet meer uit de weg.
Ik accepteer dat jij hier bent.
Bij jou blijf ik veilig, voor altijd.
En waar we heengaan, wie weet,
mij maakt het nu niet meer uit,
het is nu alsof ik je al jaren heb gekend.
Ingezonden door
Geplaatst op
15-04-2010
Geef uw waardering
Op basis van 1 stemmen krijgt dit gedicht 1 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Duisternis RustReacties op ‘De gedaante in de duisternis.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!